ايراد از ماست

   وقتی می گوییم خدا، یعنی داریم از کاملترین کاملی که بشود تصور کرد، فهمید، حرف می زنیم. وقتی می گوییم خدا یعنی داریم از عاقلترین عاقلی که بشود خیال کرد، درک کرد، صحبت می کنیم. وقتی می گوییم خدا یعنی بی نقص ترین، یعنی عالمترین، یعنی کسی که همه چیز را می داند. حال چنین خدایی مگر ممکن است دینی، کتابی را فرستاده باشد و در آن عیب و نقصی وجود داشته باشد، چنین خدایی مگر ممکن است برنامه ای را برای زندگی انسان تدوین کرده باشد و در آن عیب و نقصی باشد. پس اگر دین در یک جامعه کار کرد خود را از دست داد, ایراد از ماست. ایراد از ماست که دین را مطابق امیال خود تفسیر می کنیم. آنجا که میل ماست از آن استفاده می کنیم و آنجا که به ضرر ماست دین را کنار می گذاریم. سوگند دروغ می خوریم، خدا و دین را وسیله ی کسب مختصر معاش می کنیم؛ از بیت المال ارتزاق می کنیم و آبروی دین می بریم( مفاسد اقتصادی، پولشویی). به نام دین جیب مردم را خالی می کنیم( سپرده گذاری ثامن الحجج).

   بیایید کلاهمان را قاضی کنیم و نه به کسی بلکه به خودمان جواب بدهیم، بیایید با خودمان صادق باشیم نام ما مسلمان است؛ نام ما شیعه است، ما عاشقان حسین فاطمه ایم؛ اما خودمانیم، ما مسلمانیم؟ چقدر به دین و احکام دین عمل می کنیم؟ چند قدم در راه حسین(ع) برداشته ایم؟ چند قدم داریم که نه به حسین(ع)؛ به یاران حسین (ع) شبیه شویم؟ چقدر فاصله میان ما و یاران کربلاست؟

   ایراد از ماست، ما آبروی دین می بریم... . (و ما آهن را برای داوود نرم کردیم؛ سبا, 10). اما داستان نرم شدن آهن برای داوود پیامبر شنیدنی است. در حدیثی آمده است که خداوند به داوود وحی فرستاد تو بنده ی خوبی هستی جز این که از بیت المال ارتزاق می کنی. داوود نبی چهل روز گریست و از خداوند راه حلی خواست. خداوند آهن را برای او نرم کرد و او هر روز زرهی می ساخت و به این وسیله از بیت المال بی نیاز شد(تفسیر نمونه، آیت ا... مکارم شیرازی). حال قضاوت کنید ما کجا و بزرگان کجا؟ وقتی نامی (شیعه بودنمان) را یدک می کشیم اگر در شان و مقام آن نام رفتار نمی کنیم، حداقل از آن نام آبرو نبریم.