زندگی‌ترین شکل فوتبال...

خوشحالم که توی گروه مرگ افتادیم. در غیر این صورت، این همه احترام و غرور و ابهت رو نمی‌تونستیم با دو سه‌تا بازی به‌دست بیاریم. با این‌که از ته قلبم آرزو می‌کنم زمان به عقب برگرده و اون شوت طارمی چند سانتی‌متر اون طرف‌تر زده بشه، اما حتی حسرت گلایی که نزدیم رو هم دوست دارم. بچه‌ها متشکریم... :)

+ فقط آرامش چشمای بسته‌ی بیرانوند وقتی توپ رو توی بغلش می‌فشرد... ^_^